Voormalig theaterdirecteur
Rommert Boonstra wijdt zich sinds 1980 aan fotografie en poëzie. Hij doceerde
fotografie aan verscheidene kunstacademies en is een van de grondleggers van de
geënsceneerde fotografie (staged photography) in Nederland - een genre waarbij
vaak in de studio stillevens worden bedacht, al dan niet met levende modellen
of poppen. Op die manier wordt een nieuwe realiteit gecreëerd die een ietwat
bevreemdend element bevat. Dat werk van Rommert is terug te vinden in meerdere
uitgaven, o.a. Natura ex machina, een
collectie in scène gezet (Uitgeverij Stichting Aurora Borealis, Groningen,
1998).
Als auteur debuteerde Rommert
Boonstra in 1985 met de bundel Het
scheppen van een nutteloos verleden, (Manteau, Antwerpen). In 2001
verscheen De geschiedenis van het
vergeten (Triona Pers, Houwerzijl) en die titel lijkt wel toepasselijk op
zijn recentste publicatie, De mooie
rooie.
In 2012 verloor hij zijn vrouw
aan kanker. In dertig gedichten en tweeëndertig foto’s schetst hij haar ziekte,
haar heengaan en zijn gevoelens achteraf: De
mooiste herinnering is een meisje dat ik vierendertig jaar geleden zomaar
tegenkwam. Elke dag herinneren wij ons elkaar, tot ze op 27 juni het zogenaamde
tijdelijke voor het zogenaamde eeuwige verwisselde en ik de enige van ons
tweeën ben die zich dat herinnert. Om die geschiedenis te vergeten? Eerder
om ze een plaats te geven door een eerbetoon aan zijn geliefde neer te zetten.
In alle foto’s duikt haar portret
op; een enkele keer vervangt het de oorspronkelijke figuur op een overbekend
schilderij dat hij een plaats geeft in zijn foto’s, waarvan vooral de soberste
het sterkst overkomen en geen overdaad nodig hebben om de toeschouwer een
verhaal te vertellen, evenmin flarden tekst die blijkbaar in lipstick op de
foto’s zijn geschreven. De poëtische beschouwingen bij zijn fotografie voldoen,
getuige een gedicht als b.v. Tranen:
Dood zijn is een
vergezicht
Dat niet dichterbij
kan komen.
Dood zijn is dat je
niets meer weegt
En hoe ondraaglijk dat
is.
Elke nacht overnacht
ik in je
Maar het donker gaat
niet over.
Gelukkig speelt ergens
een cello
Op zijn strak
gespannen snaren.
Met tranen probeer ik
De wereld vloeibaar te
maken
Het resultaat houdt
niet over.
In deze collage van de rouw duikt het absurde van het hele gebeuren
eveneens op, en hoe schrijnend ook, hier en daar weet hij een glimlach te
ontlokken bij de lezer:
Corpse Bride, The Addams Family, The Meaning of
Life. Zelfs de dood heeft een humoristische kant.
Bij de
uitvaartbegeleiding hangt een kindertekening aan de muur waarop Juliet (6 jaar)
met verontwaardigde letters heeft geschreven: Er zijn twee dingen erg. Doodgaan
en tanden poetsen.
Rommert Boonstra heeft de leegte ingevuld:
Alles vervaagt,
vervalt, verloopt,
Vergaat, verandert,
verschiet,Verbleekt, verbrijzelt, verbrokkelt.
Ik streel
onophoudelijk de leegte,
Want ik wil dat de
leegteSteeds mooier leeg is.
Je kunt niet voor
niets geweest zijn, schrijft hij, en terecht, want De
liefde weigert doodgewoon om te verdwijnen.
De mooie rooie,
Rommert Boonstra, Uitgeverij Voetnoot, Antwerpen, 2013, ISBN 9789078068983
(Roger Nupie)