Kan een debutant de aandacht
trekken door een goedgekozen, opvallende titel voor zijn eersteling? Het is
Philippe Diepvents wat mij betreft alvast gelukt met zijn Bobby Ewing Blues, hierbij verwijzend naar Bobby Ewing uit de
schitterende soap Dallas die liep van 1978 tot 1991. De rol werd vertolkt door
Patrick Duffy: een en al charme en met een aanzienlijk ideale schoonzoon
gehalte. Het was de bedoeling dat Bobby en Pamela en hun huwelijk het centrale
thema werden, tot het personage van J.R. de kijkcijfers opdreef en die sluwe
vos het hoofdpersonage werd. In 2012 ging een nieuwe reeks van start die focust
op de kinderen van J.R. en Bobby. Wat nu precies de link is naar die Bobby
Ewing in dit verhaal is aan de lezer om te ontdekken.
Het thema van dit boek is al even
ongewoon en een verademing tussen zo veel
hier-gaan-we-weer-met-de-jeugdjaren navelstaarderij die de Vlaamse
romanproductie wel eens durft overwoekeren: in
een wereld waar alles te koop is en voor elk dipje een medicijn bestaat, is
slechts één ding schaars: creativiteit. Tot de farmaceutische industrie met een
pil komt die scheppingskracht en inspiratie biedt.
Alles begint vijf jaar na het
overlijden van de echtgenote van hoofdpersonage Boris. Hij verneemt van
laborante Emily dat een pil die de verbeelding prikkelt in de maak is en hij
steelt enkele van die pillen. In 2020
zouden ze pas echt op de markt komen, de pillen, en dan zou alles anders zijn.
Dan hoefde je slechts één of twee van die weliswaar erg ondemocratisch
geprijsde pareltjes te slikken en een ongebreidelde inspiratie werd meteen je
deel, of toch gedurende een uurtje of twee. Eindelijk zouden gegoede ouders hun
kroost niet alleen een diploma of een carrière, maar nu ook zorgvuldig
gedoseerde porties talent kunnen koppen.
Nog steeds verwikkeld in een
rouwproces wil hij de dagdagelijkse werkelijkheid ontvluchten en tegelijkertijd
zijn herinneringen terug in beeld brengen. Maar wat die pillen uiteindelijk
teweegbrengen, had hij nooit kunnen voorzien. Ze confronteren hem niet alleen
met zijn verleden; hij wordt geregeld overvallen door black outs en komt in een
spiraal terecht waar de grens tussen verbeelding en werkelijkheid vervaagt. Het
afwisselen van dromen, e-mails van een onbekende en fragmenten uit het werk van
zijn vrouw (en schrijfster) Alma komt nergens gekunsteld over. De auteur bezit
de kracht tragiek en humor te combineren en dat maakt, samen met de onverwachte
wending van het verhaal, Bobby Ewing
Blues tot een spannende en verrassende roman. Een onnodig uitvoerige
beschrijving hier en daar wordt hem vergeven.
Achteraan in het boek suggereert
hij per hoofdstuk een bijpassend muziekje. Blondie, op wie hij verliefd was
toen hij zes was, staat niet meer op de lijst, maar J. S. Bach hand in hand met
The Velvet Underground en Nick Cave maken het een en ander goed. Ook zonder dit
muzikaal dessert hadden we al begrepen dat er muziek zit in Philippe Diepvents.
Bobby Ewing Blues, Philippe Diepvents, Uitgeverij de Brouwerij,
Maassluis, 2013, ISBN 9789078905639
(Roger Nupie)