Het hellekind van Dehouck

Een vrouw stormt een politiekantoor binnen met de mededeling Hij gaat onze zoon vermoorden. Die hij blijkt niemand minder te zijn dan haar echtgenoot, zijn vader.

Gruwelijk gegeven genoeg om er een thriller aan op te hangen, maar hoe doe je dat als je vanaf de eerste pagina’s het gegeven van het verhaal al blootlegt? Geen klein bier, maar de spanning wordt alleen nog maar opgevoerd. Dit is niet alleen het verhaal van de vader, huisarts Chris die geen greep meer heeft op zijn gezin en nog minder op zijn zoon, die zware gedragsproblemen vertoont en rechtuit onhandelbaar is geworden. De  elfjarige Sam vertoont immers pestgedrag en geniet bij het martelen van een huisdier.

Als huisarts wil de vader wetenschappelijk vastleggen wat er met zijn zoon aan de hand is. De diagnose is onverbiddelijk: voor het gedrag van Sam was er geen remedie, geen therapie. Sam had geen autismespectrumstoornis, hij leed niet aan ADHD, ODD, of een van de vele andere letterwoorden verzonnen door psychologen om het gekke gedrag van een kind te verklaren. Zoonlief heeft een antisociale persoonlijkheidsstoornis. Noch een beloningssysteem voor goed gedrag, noch een raadpleging bij een psycholoog en evenmin medicatie kunnen het probleem verhelpen. De vader beseft dat hij zijn zoon niet kan helpen en wil het ook niet meer. De enige uitweg is… besluiten hem te vermoorden: Wat Sam wachtte, was een graf van kreupelhout. De moeder, Charlotte, verpleegster van beroep, wil de waarheid over de toestand van haar zoon Sam niet onder ogen zien en vergoelijkt zijn gedragsproblemen – meer dan dat: zij legt de schuld bij haar echtgenoot.

Tegelijkertijd met het beklemmende verhaal hoe de vader de zoon in de val wil lokken, komt een tweede verhaal op dreef. Jeugdherinneringen van de vader zelf komen bovendrijven, die als kind een traumatiserende ervaring met zijn kindermeisje had. Het wordt er alleen nog maar raadselachtiger op en de lezer vraagt zich af wie eigenlijk het ware hellekind is: de zoon, de vader, of allebei? Bram Dehouck is er niet alleen in geslaagd het controversiële gegeven van een vader die zijn zoon wil vermoorden in een geloofwaardig verhaal te gieten; hij houdt zijn lezers in een ijzeren greep en gooit er nog een verrassend einde tegenaan. Hellekind is een pageturner zoals een thriller behoort te zijn, heel visueel geschreven, met flitsende dialogen, als een bijna-klaar-scenario voor verfilming.

En dat is niet verwonderlijk: Bram Dehouck (1978) debuteerde met De minzame moordenaar (2009) en dat was meteen een schot in de roos. Hij won er in 2010 de Gouden Strop én de Schaduwprijs voor het Beste Spanningsdebuut mee. In 2012 won hij voor de tweede keer De Gouden Strop met Een zomer zonder slaap (2011). Dat er van deze thriller, naast een Duitse vertaling, een film op komst is, hoeft niet te verbazen. Knack schreef over dit boek: Wat een intensiteit, wat een intrigerend drama. Reservoir Dogs waardig.

Hellekind, Bram Dehouck, Uitgeverij De Geus, Breda, 2012, ISBN 978 90 445 1906 8

(Roger Nupie)