Duo

Correspondentie tussen schrijvers is niet zo ongewoon en de publicatie ervan vaak interessant om hun werk beter contextueel te kunnen duiden. Een dialoog evenwel in dichtvorm tussen twee dichters is eerder zeldzaam. Rudy Witse (pseudoniem voor Willem Houbrechts) en Tony Rombouts hebben zich hieraan gewaagd.
Tussen september 2010 en maart 2012 hebben beide dichters met elkaar in dialoog getreden. Het resultaat daarvan werd onder de titel Duo gedichten recentelijk gepubliceerd door Berghmans. Het is een merkwaardig poëtisch werkstuk geworden dat bestaat uit tweemaal 15 gedichten door twee dichters met een lange staat van dienst. Het start met een bijna argeloze uitnodiging van Rudy Witse aan zijn oude vriend Tony Rombouts: de tijd was wijd nog, vriend, / toen wij, voor het eerst,/schalmden in de weiden / van de poëzie. en hij is nauwer nu. / nu gij. En dan direct een gevatte repliek van Tony Rombouts: eerst heel voorzichtig / langs de voorden / en dan, heel bewust en roekeloos / gans tot diep in het diep! / en dan…
Deze opening zet meteen de toon voor een boeiende en pretentieloze tocht, die de lezer langzaam maar zeker voert naar de essentie van de poëzie, zoals zij door deze twee dichters wordt ervaren, beleefd en onder woorden gebracht. Zij onthullen als het ware hun geheime poëtische recepten: Witse: dan waren er woorden. en regels / zonder regels. die schreven haast zichzelf en dan Rombouts weer: vol betekenis de woorden kraken. / en ze hersmeden tot art nouveau.
De dialoog start in een luchtige stijl: verzen die meedrijven op taal en klank. Elk gedicht eindigt met een soort cliffhanger, waar het volgende gedicht zich als het ware moeiteloos aan optrekt. Maar gaandeweg loodsen de dichters ons binnen in een complex poëtisch universum, waar taal en teken de betekenis in evenwicht trachten te houden. Naarmate deze conversatie vordert worden de beelden beklijvender, wordt het ritme opgedreven. Witse: De muze is blind / en wreed… ze is van marmer. onpenetreerbaar. / in onze overmoed…/ dachten wij van wel. De dichters zoeken daarbij de essentie van het woord, ontmantelen het in zijn lettergrepen en voegen zo nieuwe betekenis toe. Rombouts: niet weten. / wel weten. / ver klaren./ ver duisteren. / ver woorden. / ver donkere manen / bij nacht ontluikt het. / de dageraad omfloerst het. Hier en daar vinden we subtiele verwijzingen naar collega-dichters. Zo bijvoorbeeld naar Paul Snoek: dat liegen virtueel is, is een leugen. / zo ook poëzie; en naar Elschot: want: hij begreep niets, / en sloeg en sloeg en totterdood.(Witse).
Alhoewel de bundel niet ontkomt aan een zekere nostalgische terugblik op de rebelse jaren van hun beginnend dichterschap, is er vooral die aanstekelijke combinatie van dichters, die rust hebben gevonden in hun poëtica, met dat onuitblusbaar geloof in de poëtische zeggingskracht. Rombouts: Hoe dieper de diepte hoe scherper het woord. Deze bundel leest vlot, converseert met de lezer, knipoogt maar graaft diep.

Duo gedichten, Rudy Witse – Tony Rombouts, Berghmans Uitgevers, Antwerpen, 2012, ISBN/EAN 978-90-70959-94-4

(Richard Foqué)