Met haanse gedichten is de
Vlaamse brievenschrijver-dichter Staf De Wilde aan zijn achttiende bundel toe.
Een stevige bundel (245 pagina’s, 174 gedichten) onder het motto ‘na 22
jaren van dit leven in De Haan maak ik het testament op van mijn vergaren en
vergaan, naar Boudewijn de Groot’.
De foto op de cover is van Marco
Titucci. Ook kunstenaars als Renaat de Vriese, Filip van Steenberge, Filip
Mestdagh, Dirk Roose en
Günther G. Müller illustreerden de gedichten. De auteur nodigde ook een
legertje vrouwen uit om zijn verzen te verfraaien: het doet deugd namen te
noteren als Martine Labbeke, Hilde Orye, Carla Metsch, Bianca Hesse en Cynthia
Vandenbor. Vergis u niet, beste lezer: Staf De Wildes verzen getuigen eerder
van een menslievend, sociaal engagement,
van verontwaardiging om mistoestanden, dan van een expliciete kunstminnende
attitude. De bundel is ingedeeld in vier reeksen gedichten: dorp en dorpsgenoten (85 portretten en
verhalen over personages uit zijn omgeving), marines (32 originele zeegedichten),
17 verrukkelijke bosgedichten en 40
gedichten gelinkt aan werken van kunstenaars.
In haanse gedichten
publiceert Staf De Wilde een overzicht van jaren tintelende belangstelling voor
mensen, bij voorkeur uit zijn naaste omgeving. Belangrijke personen, ouderen,
een straatveger, een bloemiste, schavuiten, kunstenaars, vissers,
mensensmokkelaars, buurman Martin… Allen hebben zij Staf De Wildes aandacht en
kunnen zij zich herkennen in de woorden van de dichter. Hij weet met enige rake
trekken en een scheutje sentiment deze personages te profileren in hun
vertrouwde omgeving.
…en als de zee vertrok van schaamte / sprong de dief met blote schaamdelen /
naar de vis aan de kordelen: / de vissers vloekten en beraamden / … en
beraamden en besloten: de rabouw werd uitgestoten (over strandjutter, dief en stroper Mong Devos, een volkslegende). … een ode aan een oude meester / blauw,
blauw, blauw: de stapeling der wolken / de spiegeling der zee: de zandstrook
voor de duinen / de tonen rijzen en strijken neer / zoals het wiegend
melodietje: / de bluesette van Toots (over Toots Thielemans). … zij
is naar zee gestapt op moeizame benen, / neergeploft op het geverfde hout / en
eindelijk is een mens verschenen / die praten wil en kout / zij zal de nacht in
gaan / een weesgegroetje lezen / tot een Dame in den Hoge / opdat het gauw
voorbij zou wezen / opdat zij dan gauw zou mogen (een oud vrouwtje
op de zeedijk).
Staf De Wilde schrijft compacte
gedichten zonder hoofdletters, met sobere interpunctie. De verzen zijn
zorgvuldig maar niet obsessief in strofen ingedeeld. Hij is geen fan van
ingewikkelde taalconstructies: zijn gedichten lezen vlot. Eindrijmen roepen
reminiscenties op aan kinderversjes, de eenvoudige maar treffende vocabulaire
pleziert wellicht ook zij die zich niet erg thuis voelen in de literatuur. Een
tsunami van verzen, geschreven met empathie voor het volk en een vleugje
verhevenheid. haanse gedichten is een prettige en interessante bundel,
maar door zijn omvang duidelijk bestemd voor liefhebbers van slow reading!
haanse gedichten, Staf De Wilde,
Uitgeverij Het Punt, Baasrode, 2017, ISBN 9789460792779
(Nicole Van Overstraeten)