Monica Boschman is al een paar keer in de
prijzen gevallen; dat bewijst dat haar poëzie door bepaalde juryleden gesmaakt
werd. Zij schijft ijverig. Nu presenteert zij haar debuutbundel Zeerslag. Een mooie uitgave mede door
de kleurrijke kaft met kunstwerk van Handan Arik. De bundel is opgedeeld in 5
cycli van 8 gedichten. Monica schrijft voornamelijk korte gedichten. Ze schaaft
voortdurend aan haar verzen zodat oudere gedichten af en toe in een nieuwe
versie worden aangeboden. Poëzie is eigenlijk altijd schrappen. Ze concentreert
zich voornamelijk op: de nostalgie van het leven, de geboorte, de jeugdjaren,
de liefde en de relatiebreuken die daaruit voortvloeien, het ouder worden en
enkele filosofische overpeinzingen. Een heel scala dus. Haar poëzie moet af en
toe traag gelezen worden. De onduidelijkheid van sommige versregels vraagt dat.
Ze houdt het rijm strak onder controle en bereikt daardoor een interne
muzikaliteit. Ze vergroot die kracht door een luchtige taal vol diepere lagen.
De lezer als archeoloog. De lezer, ontdekker van eerlijke poëzie. Ze gooit alle
moeilijke gedoe overboord, maar richt zich daardoor vooral inwaarts. Zij
concentreert zich vooral op de kleine pijnen. Wat verder in de wereld gebeurt,
lijkt haar niet te raken. Haar poëzie is in evolutie. De sterkste gedichten uit
Zeerslag beschrijven de trage,
pijnlijke teloorgang van de menselijke relaties. In die fragmenten ligt een van
de sterktes van Monica Boschman. Naar het einde toe las ik wel enkele
cryptische observaties. Het kan aan mij liggen, maar hier en daar verlies ik de
draad; de richting die Monica Boschman wil aangeven loopt dood. Tijdens de
selectie voor deze bundel mocht men wat strenger geweest zijn. Wie adviseerde
haar?
Mijn psychiater wil het gesorteerd
Harde stemmen leg ik
bij angst. Verlaten
schaar ik onder boos,
verschuif ik later
naar verdriet.
Nagelbijten mag
bij alles. We hebben
zacht vandaag
bij blij gedaan en
drie kwartiet voorbij
ziet het er netjes
uit. Er gaat een bel.
Naar huis draagt
lichter dan gedacht.
Bedtijd. Twijfel
springt op mijn matras
zo kinderlijk, ik leg
er wakker van.
Waar laat ik wat ik
niet benoemen
of nog niet bevatten
kan. Herpakken,
in mijn medicijndoos
heeft de week
zeven vakjes en een
dagindeling.
In deze buutbundel huizen enkele sterke
gedichten. Boschman zal ons nog verrassen. Ze heeft het gereedschap om haar
oeuvre verder uit te bouwen. Maturiteit komt enkel met jaren inzet en
schrijfdiscipline. Het zou voor Monica Boschman een goede oefening zijn om een
serie gedichten te schrijven rondom één bepaald en streng afgebakend thema.
Natuurlijk is zij als autonome schrijfster volledig vrij om haar eigen baan te
lopen. Monica Boschman werkt graag samen met beeldende kunstenaars. Het valt op
dat die synergie gavere poëzie voortbrengt. Vertrekkend van een schilderij of
een sculptuur, worden sterkere gedichten geboren. Het is natuurlijk concreter
om vanuit die invalshoek woorden op papier te krijgen, maar Boschman kan het.
De gedichten zijn concreter.
Zeerslag, Monica Boschman, Uitgeverij U2PI, Den Haag, 2019, ISBN 978 908759
815
(Frank Decerf)