Ondefinieerbaar wit
is geen debuutbundel. Etienne Van den Steen heeft al een en ander uit zijn pen
gekregen gaande van filmscenario’s zoals Jimmy’s
Notes, Kamiano, A Kingdom without Mirrors en De Blieckaert, poëziebundels en een
kunstboek over zijn overleden vader; namelijk Van het vagevuur naar de Hemel en terug. Hij is dus een productief
schrijver die niet op zijn lauweren rust. Ooit wou hij enkel films maken, las
ik ergens. In Ondefinieerbaar wit
stel ik uitgesproken moeilijke menselijke communicatie over en weer vast. Meningsverschillen
worden niet uitgeklaard en vormen een dreigende ondertoon doorheen de bundel.
Van den Steen creëert een wereld van communicatieve stoorzender, van
misbegrepenen. Het goedbedoelde dat niet altijd aankomt, het niet begrijpen en
toch hoopvol volhouden of hoe scheiden de laatste optie wordt en inspanningen
op voorhand wellicht gedoemd zijn. Een somber speelveld dus. De mens met al
zijn beperkingen op zoek naar dat klein beetje geluk, dat klein succesje waarop
hij recht heeft. Maar het blijft regenen in de wereld van Etienne Van den
Steen. Het donker heeft een reden van bestaan. Het licht is een spaarzaam te
hanteren medium dat voor nuances moet zorgen. De individuen blijven elkaar
hartstochtelijk trouw in hun isolement, ze zijn gedoemd tot hopen op beter. Het
houdt hen wakker en meer. Hoe moeten ze overleven? De relaties zijn hard. De
hunkeringen naar toenadering en menselijke warmte zijn meer dan tastbaar.
DEJA VU
Wij
kruipen uit bed zoals gewoonlijk
veel
te vroeg struikelen over de laatste trede
voor
de keuken waar niemand wacht
wij
zuchten denken aan het vrijgevochten woord
waarmee
onze dag zichzelf begint:
‘wij’
sluiten
ramen en trekken jassen aan
zetten
kragen recht draaien sjalen rond de hals
gaan
naar buiten vergeten paraplu’s
het
regent in de straat zoals in bruine déjà vu-verhalen
het
tweede woord van deze dag verschijnt in zicht
als
een halte die we niet meer willen ‘missen’
de
menigte wacht en staart naar niets
zoals
gewoonlijk remt een bus in plassen
een
derde woord smeekt om het op te rapen
in
de greppels ‘missen wij elkaar’ verloren.
In de opbouw van de meeste gedichten
beperkt de dichter het gebruik van leestekens tot een uiterst minimum. Hij laat
zijn teksten vloeien en geeft de lezer genoeg ademruimte. Van den Steen zoekt
geen geforceerde stijlelementen of onmogelijke associaties. Hij laat de taal
volwassen zijn en zonder kapsones zijn ding doen. Woord en dichter werken samen
en bereiken een poëtica wars van eigenwaan en drukdoenerij. Maar hij werkt aan zijn gedichten dat is duidelijk, hij zoek de
perfectie op en concentreert zich op zijn belangrijke taak als dichter. Ondefinieerbaar wit is aangevuld met 10
monochrome grafische werken van Viviane Decramer. Jammer dat de bundel geen
inhoudstabel bevat. Het is dus moeilijk om, gemakkelijk en vlug, gedichten op
te zoeken en terug te vinden. Deze laatste publicatie van Etienne Van den Steen
is geen bundel om te lachen; het is een bundel om te lezen.
Ondefinieerbaar wit,
Etienne Van den Steen, Uitgeverij C. de Vries –Brouwers, Antwerpen-Rotterdam, 2016,
ISBN 978-90-5927-468-6
(Frank
Decerf)