Meer
en meer begin ik Erick Kila te zien als een middeleeuwse monnik die, staande
aan zijn lessenaar, met een ragfijn penseel of pen en met vaste hand zijn
gedichten neerzet als kostbare miniaturen. Met eindeloos geduld en grandioze
precisie. Je zou hem kunnen plaatsen in een omwalde stad – Carcassonne,
bijvoorbeeld - of op eenzame hoogten – Ganagobie, lijkt me wel wat.
Alleen,
het gaat in deze gedichten niet over de middeleeuwen of over uitingen van
devotie maar over de moderne tijden. In deze tijden horen de vuurtorens van
twijfel en verwoede pogingen van de werkelijkheid om zich onder andere
gedaanten voor te doen. Het gaat om een ideële wereld, droombeelden, pseudorealiteit,
onvervulde verwachtingen. Kortom, de zoekende zwaailichten van Diogenes. Gedichten
van Erick Kila zijn gedetailleerde spirituele miniatuurtjes die een hele wereld
oproepen. Intimistische momenten die de dichter ertoe aanzetten een cyclus
te betitelen als Kamerpoëzie, zoals je kamermuziek hebt. Die moet het niet hebben
van decibels of oprukkende fanfares maar van suggestieve, fluisterende gedachten. Gedichten die mogelijk in kamerjas
geschreven zijn.
Nog
de trein stopte bij
de grens, twee vlinders
moesten oversteken
het was stil, alleen
gelispel van moderne
vrouwen
alles stond nog te gebeuren
tussen de stations
en de taal van wachtenden
lag het voorbijgaan
het schitterde
Fijnzinnige
verbeelding, het neerzetten van een immateriële werkelijkheid als materie: het
karakteriseert dit tijdloze bundeltje
met korte, kostbare gedichten. Je mag ze alleen maar langzaam en zorgvuldig
lezen zodat de tijd erin stilstaat. Ieder woord wegen, zien hoe het
verandert bij verschuivend daglicht. En
hoe het de werkelijkheid verstilt, verdiept, verinnerlijkt.
Huis
van Mesdag
je kunt een verbond sluiten
met het grijs
het gaat op kousenvoeten
echolicht herinnert
zee van verlaten
alle stilten zijn erin
het grijs schrikt even
als je komt
het verlangt
In
deze pure poëzie voel je het verlangen om, van onder de woorden of opgeroepen
begrippen, de echte wereld tevoorschijn te roepen :
Bericht
uit talrijke berichten viste hij
er een
het was een bericht van de modernen
over mechanieken die aan de hemel stonden
de wereld raadselde
er verzonk
een roerloze gedachte
Deze
juweeltjes van gedichten uit de bundel Bericht
van de Modernen vormen een mooie eenheid met de twee vorige bundels Beken! (2014) en Waarschijn (2012). Ze illustreren ten overvloede en op een
fijnzinnig-ironische en zachtmoedig-melancholieke manier het nihilistische van
de realiteit.
Het niets
terug tot weinig
woord op de plek van
het andere
ja dat
als spoor van
de machine die draait
en schakelt naar
niets
We
bergen deze bundel op maar houden hem binnen handbereik. Want hij kan ons ieder
moment van vervreemding te pas komen. Zoals het vers uit In stof ons zegt:
dat de wereld groot is
en je erbij past
ook al sta je te kijk in
gemijmer
en ken je de antieken
die bewaard worden
in verbrokkeling
in stof
Bericht van de modernen, Erick Kila,
Uitgeverij Kleinood & Grootzeer, Bergen op Zoom, 2017, ISBN 978 90 76644 80
6
(Marc Bruynseraede)