Suzanne
Binnemans overrompelt haar lezers niet met snel opeenvolgende publicaties. Ze
is eerder bescheiden. Zij serveert kieskeurige kwaliteit waarbij goede smaak en
strenge afwegingen kenmerkend krachtig zijn. Wat zij schrijft is doorwerkt. Bij
haar is trage tijd een onderdeel van de opdracht als schrijfster. Haast kent
zij niet, ook haar gedichten volgen die visie. Met Omwille van het bloed krijgen we een keurige bundel in handen en
bij het lezen valt al vlug op dat we hier te maken hebben met tedere poëzie die
een strakke lijn trekt doorheen wat een doorworsteld leven moet zijn geweest.
Deze bundel is geen potpourri, geen amalgaam van gedichten die gedwongen worden
onder één dak samen te wonen. Bij Binnemans is het boek één geheel. De
dichteres kijkt naar wat voorbij is. Die analyses groeiden uit tot een bundel
van 27 gedichten, verspreid over drie cycli. Haar verzen bestaan uit
afgebeitelde woorden die via uitverkoren metaforen tot een duidelijke poëtica
leiden. Sterke visualisatie. Oude wonden worden opnieuw geopend, maar enkel om
een totale genezing mogelijk te maken. Na 25 jaar schrijverschap is dit Suzanne
Binnemans’ rijpe debuutbundel.
In de cyclus
De verzoeking herleeft de auteur de
(wan)daden van de vaderfiguur. Hoe dichter zijn einde komt, hoe
vergevingsgezinder de dichteres wordt. Hier is geen plaats voor afrekeningen,
wel voor inzicht en mede voelen. Zij begrijpt het waarom en hervindt respect.
Geen plaats voor woede, wel veel ruimte voor ingetogen klasse. Een
dieptreffende cyclus. Een erkenning van hoe moeilijk een mens soms strijden
moet.
Het
toevallig vinden van een foto opent in de reeks Belofte en schuld een sluis aan herinneringen. Voorbij gewaande emoties
treden op de voorgrond en eisen de aandacht. Vanuit dat perspectief herschrijft
Suzanne Binnemans een fase uit haar leven. Daarbij bespeelt zij alle storende
elementen die krachtig in haar onderbewustzijn gegraveerd zijn; deze
opborrelende associaties worden de hulpmiddelen om deze cyclus op te bouwen.
Hier is meer dan nostalgie aan de gang, hier krijgen we de getuigenis van in de
tijd bevroren emoties. De loze beloften om met het drinken te stoppen, breken
de valse eerlijkheid open. De dichteres voelt weer aan en gelukkig is er
nergens plaats voor meligheid. Nergens passages die herkenbaar zijn of aan
iemand anders doen denken. Een eigen stijl en taalgebruik, die vind ik bij
Binnemans. Haar woorden zoeken eenvoud, vinden schoonheid.
Het
naderende einde wordt in De verzoening
beschreven in gestroomlijnde verzen waar geen woord teveel is en in die
afslanking wordt de kracht versterkt. Met weinig zegt Suzanne Binnemans heel
veel. Hoe dan ook overwint in dit werk de liefde voor de vader. De dichteres
vermenselijkt het warmste gevoel dat een mens kan voortbrengen, namelijk de
solidariteit met diegene die het minder goed heeft. Ook daarom vind ik Omwille van het bloed een heel humane
bundel.
De
stijl van Suzanne Binnemans is een eigen concept voor nu al volwassen gedichten
die traag gerijpt zijn tot tijdloze getuigenissen. Het is eigenlijk
onvoorstelbaar dat dit een debuutbundel is.
Omwille van het bloed, Suzanne Binnemans, In De Knipscheer,
Haarlem, 2013, ISBN 978 90 6265 810 7
(Frank Decerf)