Lief Vleugels (Herentals, 1953) schrijft proza en poëzie. Ze was als docente schrijftraining en poëzie verbonden aan de Antwerpse SchrijversAcademie, de Schrijversvakschool in Paramaribo en diverse scholen, bibliotheken en gevangenissen. Ze debuteerde met proza in 1999 met Zullen we dansen, prinses, gevolgd in 2001 door Schelpen en lege dozen. In 2013 verscheen Omdat de dagen liegen, in 2015 de (auto)biografische roman Alles stroomt, over het leven en de zelfdoding van haar dochter, Inge. Haar gedichten verschenen bij Uitgeverij P, Leuven. In 2005 Getij, in 2007 In de adem van Zeus, in 2008 Mensen, in 2017 Vrije val met hindernissen en in 2024 De roes van andere oorden. Verhalen en gedichten verschenen in bloemlezingen en literaire tijdschriften.
De titel van de bundel verwijst met het woord ‘roes’ al naar een weggaan om een (tijdelijke) verdoving te vinden. Dat is niet hetzelfde als vluchten. Het is vertrekken om beter naar jezelf te kunnen kijken. Spiegels in andere streken vertellen misschien wel diepere waarheden. Kunnen confronterender zijn.
Het is een lijvige bundel, met gedichten die verschillende decennia omvatten. De ondertitel spreekt van Gedachten & gedichten onderweg. Een gedachte ligt aan de oorsprong van een gedicht en gaat in het gedicht op zoek naar passende beelden. De bundel bestaat uit vier seizoenen, begint bij de lente, gevolgd door zomer, herfst en winter. Primavera, verano, otono, invierno in het Spaans. Van Noord-Amerika tot India, van Sicilië en de Griekse eilanden naar Letland en dan terug naar Spanje of Ibiza. Over Frankrijk, Oostenrijk naar Bosnië Herzegovina. Van Friesland naar de Belgische kust of Ardennen. Van Rhodos naar Noorwegen en Oekraine….
De gedichten zijn gecomponeerd in vaste vormen met een duidelijk onderscheid tussen de verzen. De dichter speelt met witregels als adempauzes die de blik even tot stilstand brengen, doen kijken naar de horizon. Alle gedichten zijn doordrongen van melancholie. Het soort melancholie dat antwoordt op de vraag of je gelukkig bent met: ik ken momenten van geluk, dat is iets anders. Kinderen (aan het begin ), ouderen (aan het einde ), en geliefden (midden in het leven, die proberen het leven vast te houden maar beseffen dat het allemaal snel voorbijgaat). Eén gedicht, Rozenhoedkaai, Brugge, 2008, is een ode aan Rainer Maria Rilke. Het gedicht Brood en wijn is opgedragen aan haar broer Gie. Twee gedichten zijn opgedragen aan Lief Meeus, Pareo uit 2016 en Baai van de Draak uit 2019, het jaar waarin Lief Meeus overleed. Een vierde gedicht Je zwijgende stem tegen de mijne is opgedragen aan haar dochter Inge (1976-2014):
…
In Spakenburg klotste het water tegen de botters
je zwijgende stem tegen de mijne. Er waren
geen vissers die dag, jij was niet bij me.
….
Treffender woorden als de laatste uit de cyclus van vijf gedichten Het huis bij de zee zijn er niet:
…
Je blijft de woorden horen
die je zweeg, je blijft de stilte wegen.
De roes van andere oorden, Lief Vleugels, Uitgeverij P, Leuven, 2024, ISBN978 94 64757 55 2
(Frans August Brocatus)