Philip Hoorne leeft in het struikgewas van de
literaire jungle. Hij is goed gecamoufleerd en komt weinig tevoorschijn; hij
bestaat om aan zijn poëtisch oeuvre te werken zonder al te veel rumoer. Maar
heel af en toe gaat hij tot de actie over. Hij tooit zich in oorlogskleuren,
komt vanuit het woud, gooit een nieuwe bundel in het gezicht en trekt zich dan
weer vliegensvlug terug. Deze keer trof hij mij met Het dikke meisje en de ziener. Ik heb het niet zo op dikke meisjes,
maar de meisjes van Hoorne daar moet je altijd even bij stilstaan. De vaak
verzwegen Philip Hoorne is een productieve auteur; dit is zijn zevende bundel.
Wie zijn poëzie wel regelmatig leest, kent hem een beetje. Hem totaal
doorgronden is moeilijk of getuigt van zelfoverschatting. Hoorne is in feite een
woordgoochelaar met heel diepe mouwen. Hij tovert en leidt ons steeds naar het
verkeerde been. Bij hem veel verrassende wendingen. Zijn gedichten zijn
volgroeid en vrij van banaliteiten. Hij duffelt zijn verzen zeer goed in; ze
moeten elke aanval doorstaan. Wat banaal lijkt, wordt eigenlijk speciaal. Wat
voorspelbaar schijnt, wordt een heerlijke verrassing. Hij creëert afstandelijke
personages in een even afstandelijke setting. Alter ego’s die een cryptische
boodschap meedragen. Hoorne voelt zich aangetrokken tot al wie geen contact
wil. Hij doorboort het harnas van de oppervlakkigheid. Het absurde mag wel
welig tieren. Hoorne staat ten dienste van de taal. Hij wapent zich met
vakmanschap. Daarnaast gebruikt hij vaak humor en ironie als bovenlaag van
verdere diepgang. Hij laat zijn lezer genieten van schijnbare alledaagse
situaties. Fruit doorstaat bijvoorbeeld een tragische eenzame opsluiting.
Ananas
en zodoende belandde
ananas in de gevangenis
alwaar een zoete
blozende bewaker
hem in een koelcel bewaart
begrijp me niet
verkeerd
ananas heeft niets
misdaan
ananas ligt languit op
zijn brits
ananas wordt driemaal
per dag gelucht
ananas vervloekt de
dag dat hij rijp is
voor de slacht
ananas maakt geen amok
ananas roept niet om
zijn moeder
ananas knoopt geen
lakens aan elkaar
ananas zit rustig zijn
appetijt uit
en is elke dag een
beetje meer
om op te eten
En toch is het poëtisch universum van Hoorne
er ook een vol agressie en uitspattingen. Zijn muze zet constructies in elkaar
die enkel op papier mogen of kunnen gedijen. De wreedste handelingen komen via
tedere verwoording toch nog als aanvaardbaar over. Grimmigheid is in deze
bundel een attractieve winst. Psychopathische hersenspinsels veroorzaken
uiteindelijk meestal wel een goedkeurende glimlach. Philip Hoorne is de meester
van de poëtische hypnose; zijn lezers zullen hem volgen. Zij weten nooit waar
het zal eindigen. Dat is een sterkte die aanzet tot meer. Het verhalende
karakter wentelt als een tornado. Deze poëzie zit vol schijnbewegingen. Het
begint simpel, maar eens op die roetsjbaan, snel je naar een einde dat
onvoorspelbaar was. Al bij al poëzie voor goedgemutste lezers die naast
serieuze verzen ook wat luim kunnen appreciëren. Philip Hoorne leverde hiermee;
een mollige, fascinerende bundel.
Het dikke meisje en de
ziener, Philip Hoorne, Uitgeverij In de Knipscheer,
Haarlem, 2019, ISBN 9 789062 657551
(Frank Decerf)