Op dood spoor

Er is een tendens merkbaar in de poëzie die tot nadenken stemt. Het gaat om de beoefening van oppervlakkigheid. De beoefenaars hebben veel woorden nodig om weinig mee te delen. Het gaat vaak om mededelingen die als gedicht worden opgemaakt. De mededelingen zijn overwegend lawaaierig, gratuit en quasi maatschappijkritisch. Ze zijn doorspekt met trendy uitdrukkingen.
Kurt De Boodt (1969) bedient zich in zijn nieuwe bundel Ghostwriter bepaald niet van het kleine en ingetogene. Zijn verzen zijn te hard opgepompte gedicht-achtigen.
Er ligt een idee ten grondslag aan deze verzameling. Althans dat vermoed ik. Op de achterflap wordt iets geformuleerd om de lading te dekken: ‘stemmen spreken zich uit over macht en denkbeelden, winnaars en verliezers’. Ja, ja stemmen. Zo blijft aanstichter De Boodt toch maar mooi buiten schot.

BVBA Heilige Heidense Hemel

Oog, oor, long, nier, teelbal, been, tenen, arm.
U heeft ze dubbel. Ruilen is goed voor de speeltijd.
Nu ernstig. Er lopen teveel mensen rond op deze planeet.
Minder is meer. Begin bij uzelf. Beperking is een meesterzet.

De onvermijdelijke taalfout daargelaten (teveel is een substantief, te veel wordt hier bedoeld), is dit eerste stukje van een lang (gecentreerd opgemaakt) ‘gedicht’ van een diepe diepe nikserigheid.
Gaan we vervolgens naar het Songfestival.

Sussend liedje

Hoe in, hoe team
hoe heel, hoe veel
hoe caffè latte
hoe één in twee
kunnen we zijn.

Pijn blijf bij mij
laat me voelen
dat ik leef.

(…)

Je hoort het Ronnie Tober bijna zingen.
En zo gaan de ‘stemmen’ een hele dikke bundel door. De ene compositie is nog minder relevant dan de andere. De Arabische lente, John Lennon, Ramses Shaffy: niets blijft de lezer bespaard.
Alleen als De Boodt zijn theaterervaringen als inspiratie gebruikt, gloort er een beetje licht aan het eind van deze poëtische tunnel.

Samenhorig 1

Kom op. Het spotlicht wijst de weg. Het verloop staat vast.
Er is oneindig vaak gerepeteerd. Jij was erbij, weet je nog?
De techniek zit goed. Het publiek murmelt om te luisteren.
Het wil zich één voelen. Het wil opgaan in dat ene ogenblik.
Het wil vergeten dat het hier is. Het wil wat meemaken.

(…)

Hier spreekt, voor een ogenblikje, een ingetogen stem die sober verwoordt  wat er in een acteur of performer omgaat vlak voor zijn optreden. Theater en echtheid komen voor een klein moment mooi samen. Subtiel in balans. Helaas zijn er weinig vergelijkbare fragmenten te vinden. In Ghostwriter overheerst het foute theater van effectbejag.

Zingt, muizenvolk, zingt met me mee. Is iedereen tevree? Horen jullie nog het verschil tussen muziek en gepiep?

Jawel, het verschil tussen muziek en gepiep.
De Boodt/Ghostwriter/de stemmen: het perspectief van waaruit alles klinkt, is zoek.
Laten wij dan maar De Boodt (die vaak reist met de intercity Amsterdam - Brussel) volgen.
Mogen wij vragen, straks uw blik af te wenden, nog een goede reis

In lustige staar
tegen de rijrichting in
botten oponthoud.

Dit is poëzie op dood spoor.

Ghostwriter, Kurt De Boodt, Uitgeverij Wereldbibliotheek, Amsterdam, 2015, ISBN 978-90-284-2607-8

(Erick Kila)