Een kalme constante

Met graagte ontdekte ik de Sporen in een holle weg van Christina Guirlande. Toen ik de bundel ontving was ik erg benieuwd en vol verwachting. Waar zal ik verrast worden, verbaasd, vertederd? Ik werd het allemaal en nog meer en dit al vanaf het eerste gedicht, het eerste van de vijf Verzwegen gedichten. Ik las en herlas het meermaals. Het is hartverscheurend mooi, het belicht de vaderfiguur, de man die bijna nooit sprak, maar die de geur van hout meebracht, spaanders in zijn haren had, en in zijn ogen de donkerte van verre wouden. De vader die vereerd en gevreesd werd, die met vereelte duim het voorhoofd van de kinderen merkte met een kruisje voor de nacht.
Alle vijf Verzwegen gedichten dragen in zich de nooit uit te wissen stempels van onderdrukte dromen. Hiermee zijn de gedichten niet meer verzwegen maar heeft de dichteres haar zwijgen verbroken en ons deelachtig gemaakt aan haar diepste gevoelsleven. Even verder worden we weer opgewekt en ontmoeten we de dichteres in september. In deze zit ze met haar tuin op de wip, de weelde van bloemen en de weemoed in de beschouwend.
In het tweede deel van de bundel, Haiku en Senryu, klinkt het: leve het leven, het ganse jaar door! Christina Guirlande evoceert hierin de loop der seizoenen.
De gedichten bij In beelden en doeken, het derde deel in de bundel, getuigen eens te meer van een meesterlijke hand. Ik een jongetje op de fiets voorbijrijden met ‘het trotse gebaar van de overwinnaar’, ‘een oude kar in weelderig gras’, ‘bloemen in hun dagelijkse bad van dauw’, een ballerina en zwanenmeisjes, een meisje gevangen in een onbewoond moment, een donkere dreigende zee, gevaar en gevaarte, moeder en zoon met de zon in de rug en ook de werelden van toen.
Het laatste deel, Ter plekke, leidt ons naar velerlei oorden. We ontmoeten zowaar Bach in Aardenburg. En even verder word ik verleid door haar Demersuite. Dit is een rijke bundel, waarin Christina Guirlande de lezer met sterke en zachte poëzie weet te verplaatsen in haar unieke sfeerwereld.
Christina Guirlande is een voorname naam geworden in de Vlaamse Letteren en daarbuiten, haar kunst hoef je niet te wantrouwen, in tegenstelling tot de ‘vondsten’ die we zo vaak als poëzie voorgeschoteld krijgen. Haar dichterlijke kwaliteiten zijn erkend en geprezen: klassiek én eigentijds, niet onderworpen aan modes en poëticamodellen. Zij is een poëet pur sang en hier citeer ik T. S. Eliot: ze is zich ten volle bewust, meer ontvankelijk voor elk gevoel, meer bewust van de geschiedenis van de taal, meer bewust van de betekenis van elk woord dat ze gebruikt.
Ik hoop dat ze nog veel poëticale projecten op stapel heeft staan want in dit woelige wereldje van literairen en literatuur allerlei is Christina Guirlande een kalme constante. Langsheen de holle weg werd taal bespeeld in alle nuances en liet zijn sterke sporen na, ‘het woord op zijn best’!

Sporen in een holle weg, Christina Guirlande, Uitgeverij Het Punt, Dendermonde, 2017, ISBN 9 789460 792687

(Beatrijs Van Craenenbroeck)