In
Uit de lucht gegrepen, Alain
Delmottes vorige bundel (2013), was hij er een beetje: Warhoofd. In 2002 al
werd hij de naamgever van een bundel. De geheel uit het lood geslagen
(literaire) afsplitsing van schrijver/dichter Delmotte (Kortrijk, 1957) krijgt
in Warhoofds gekkenwerk compleet
vrij spel.
De
titel van deze verzameling ‘prozastukken, prozagedichten, schetsen, notities,
improvisaties, clowneske ingrepen, satire, hyperbolen’ lijkt een pleonasme,
maar is het, bij nader inzien, niet. Serieus en zorgvuldig wordt hier een
overzicht gecomponeerd van Warhoofds leven, dood en werken. Delmotte begrijpt de hedendaagse wereld in haar idiotie en
houdt dit het hele gekkenwerk soepel
en aangenaam droogjes vol. Er is sprake van een verfijnde en complexe
juxtapositie: het warhoofd getekend in zijn wereld van het omgekeerde, een
leefgebied dat (hoewel op zijn kop
gezet) inpasbaar lijkt in de ‘gewone’ wereld. Delmotte laat geen contrast zien
met het gewone, hij levert geen kritiek, noch kermt of jammert hij. En toch
laat hij in een geheel eigen luchtige toonzetting zien hoezeer onze
‘werkelijkheid’ ook de werkelijkheid is van de omkering. Wat is werkelijk werkelijk? Welke werkelijkheid geldt?
Petit portrait à propos d’une poire
Warhoofd
schetst zijn zelfportret
1
Hij is bedreven in het nooit au sérieux
worden genomen. Dat er met
hem geen rekening wordt gehouden, hij
smeekt erom, het is zijn
zegen.
Van opzij worden geschoven maakt hij een
zaak. Plichtsgetrouw
behoort zich laten bedotten tot zijn
dagelijkse taken.
Koste wat kost kickt hij op zich
uitgerangeerd voelen.
Kunstzinnig en deskundig in gekkenwerk
trekt hij weloverwogen
meestal aan het kortste eind.
Dat hij vandaag alweer geen gehoor kon
vinden, maakt zijn dag
goed. Maakt zijn dag af.
Al
lezende ga je bijna wennen aan de omkering, de verschuiving in de
normaalheidsbeleving. En daarmee hebben we gelijk de sterke kant te pakken van
dit prettig krankjorume, negen afdelingen tellende, mengelwerk. Warhoofds gekkenwerk prikkelt het
beoordelingsvermogen op een cynisch-amusante manier. De vermoeid rakende
intelligente lezer, tegenwoordig omgeven door ‘alternatieve feiten’ en
betekenisloze taaluitingen, krijgt plaagstootjes. Hij gaat nadenken over zijn
eigen verhouding met de werkelijkheid.
We dwalen, we weten dat we dwalen en nemen
daarom de
kleur van het klinken van glazen aan en
toosten: ‘Dat het morgen in
geen geval beter wordt: maar vandaag,
vrienden, vandaag doet ons
dat nog geen kwaad.’
Het
lijkt erop dat Delmotte zijn literaire domein gevonden heeft tussen poëzie en
proza, tussen waan en werkelijkheid en tussen ernst en spot. In dat
intrigerende ‘tussengebied’ beweegt
Warhoofd zich als een noodzakelijke tweelingbroer. Hij doorleeft het
ongewenste, het onduldbare en het ondraaglijke vanzelfsprekend en relaxed. Hij
knaagt daarmee aan de normaalheid en het ‘onnadenkend’ vertrouwde.
De
werkelijkheid begrijpen in een andere (werkelijkheid). Het klinkt gewaagd,
zweverig zelfs, maar bij Alain Delmotte gebeurt het. Een originele en subtiele
bundel.
Een fotoreeks van dingen waarop je je hebt
blindgestaard.
Stills uit de verfilmingen van je
melancholie.
Op wit gebleven canvas pogingen tot
zelfportret. Ben jij dit wel? En
doet het ertoe?
Warhoofds gekkenwerk, Alain Delmotte,
Uitgeverij Stanza, 2017, ISBN 978-94-90401-34-4
(Erick Kila)