De dichteres Jenny Dejager (˚1951), in een
vroeger leven leerkracht, is nu studente cultuurwetenschappen aan de OUN - én
zij volgt ook een schildersopleiding aan de academie van Ieper!
In 2014 publiceerde zij bij het
schrijverscollectief De Scriptomanen (nu een POD-uitgeverij), haar achtste
dichtbundel, Een glimlach in de mondhoeken van de troost. Op de cover
een foto van het schilderij De vrouw en de spin, van.... Jenny Dejager!
De bundel bevat 49 grotendeels korte gedichten, in vrije, toegankelijke verzen.
Het eerste gedicht draagt zij op aan de in 2013 overleden dichter Thierry
Deleu.
Jenny Dejager schrijft over onderwerpen als het
verlangen, de liefde, de eenzaamheid, het winterlicht, de stilte. Toch
profileren zich in haar versregels enkele terugkerende thema’s. Zij analyseert
de onrust die haar ertoe aanzet te schrijven en tegelijk de verrukking de zij
ervaart bij het schilderen. Een deel van haar wil de wereld ontdekken, een
ander deel wil zich terugtrekken in een tulpenglas. Ook de nostalgie
naar de kindertijd, de herinnering aan haar vader, weet zij om te zetten in
bekoorlijke verzen: Laat mij dromen / op de schouder van mijn papa / de
cadans van zijn stap / maakt mij zo sterk / als de man die de wolken meet. / Ik
ben Wolf en papa is mijn wolk. Met meisjesachtige behaagzucht en een gevoel
voor romantische enscenering schrijft zij in Haar prelude: Ze strekt
haar handen, telt haar stappen, / ze loopt op haar tenen in een jurk van
doorschijnend roze / waarin ze wil behagen... Haar krullenbol die de wind herkent
als de prelude / van een paard op hol, is ook het meisje in tutu / dat voorover
buigt... Naast raadselachtige vrouwen voert de dichteres ook stoere
mannenfiguren op: de vader, de vrijgezel, de ongekende soldaat. Zij wijdt een
gedicht aan Ludovicus Baekelandt, rover, soldaat, zwendelaar en (bijna) volksheld, die in 1803 onder grote
publieke belangstelling werd terechtgesteld op de Grote Markt in Brugge.
In een vijftal gedichten worstelt de dichteres
met woorden: ’s Morgens kleedt de geur van koffie ook mijn woorden aan, een
wolk vervuld van stille gewoontes, kleine aarzelingen, knisperende
vragen, verhalen... Mijn toetsenbord is zuinig bandeloos, het is een luik dat
opengaat waaruit nieuwsgierig graan wordt uitgestrooid. Soms heeft de
dichteres hier moeite mee: Wanneer worden wij die moeilijke woorden beu?
En: Ik wandel over een wolk als een mank schaap dat ganzen begrijpt.
In deze
bundel ontwerpt Jenny Dejager verstilde tableaus, die zij
neerpent met haar beeldend vermogen en geholpen door haar schilderservaring.
Knappe aanvangsverzen als Ze wil geen gehaakt truitje zijn, geen masker van
verdringing dragen. / Ze wil niet lijken op het nonnetje / naast haar in die
wiegende zeezieke vaas. En: Ik, de stuntelige die zich optrekt aan
kruimelgeluiden / zit op het achtergelaten tapijt te wachten / op de vrijbuiter
want hij komt zo… verhogen met verve de panache van deze charmante bundel!
Een
glimlach in de mondhoeken van de troost, Jenny Dejager, vzw de
Scriptomanen, 2014. ISBN 978-94-6266-O62-5
(Nicole Van Overstraeten)