Flor
Vandekerckhove schrijft. Hij zet veel teksten op papier. Deze man is – het
lijkt haast al wel eeuwen – uitgever van Het
Vrije Visserijblad. Dat is een vaktijdschrift voor de Vlaamse
vissersgemeenschap. Daar waar vroeger vooral visserijspecifiek nieuws werd
gebracht, is het blad geëvolueerd. Het liet de laatste jaren een artistiek
literaire noordenwind toe. Naast de schrijfsels om den brode produceerde deze
auteur ook een hele waaier aan interessante en zeer leesbare romans, verhalen,
toneelteksten, pamfletten, blogwerk, essays en zo voorts.
En nu
hebben we dan Amandine voor ons
liggen. De titel is niet te verwarren met de naam van de laatste
IJslandvaarder, die in de Oostendse haven als museumschip dienst doet. Flor
Vandekerckhove deelt zijn 307 bladzijden tellende roman in 32 hoofdstukken in.
Korte stukken, hetgeen de leesbaarheid bevordert. De auteur geeft eerlijk toe
dat dit boek er niet was gekomen zonder de informatie en medewerking van mensen
die al eerder de visserijgeschiedenis op papier zetten. Dat siert hem. Deze
personen hebben me de compost geleverd
waarin dit verhaal heeft kunnen
kiemen, zegt de auteur in zijn dankwoord. Op die manier is deze bijzondere
sociale roman een gezonde mix geworden van feiten, anekdotes, verzinsels en
literaire verwoordingen. Elke lezer zal er de eigen grenzen in herkennen of
vermoeden, maar de zekerheden en waarheden liggen in het hart van de auteur. In
het verhaal gaat een weeskind in het verleden spitten om antwoorden op zijn
vragen te krijgen. Wat hij uiteindelijk ontdekt is niet fraai, onomkeerbaar en
lotsverbonden. De lezer van Amandine wordt
gegrepen door de tragiek van het vissersleven, de ondergang van de oude
zekerheden en de welhaast te snel veranderende tijden. De sfeer van vroeger
jaren wordt zeer tastbaar neergezet. Het is de kroniek van een vergane glorie
die niemand onaangeroerd kan laten. Daarnaast is de roman een leerboek waarin
heel wat historische waarheden in de herinnering worden gebracht. Het geheel is
opgesmukt met interessant fotomateriaal van Jo Clauwaert. Voor wat de
personages betreft laat Flor Vandekerckhove als het ware de laatste getuigen de
revue passeren; zij zijn de ultieme stem die de teloorgang wat moet tegengaan.
Hedendaagse invalshoeken brengen afwisseling. Politiek, ecologie, nostalgie,
economie en hypocrisie zijn maar enkele van de onderlagen van de saus waarin
Flor zijn verhaal drenkt: we bekomen een smakelijke literaire bouillabaisse die
niet op drift slaat.
Sociale
conflicten worden herbeleefd en jeugdzonden komen uit de kleerkast. Elk
hoofdstuk van Amandine staat apart
in de stevige constructie die dit boek is geworden. Naast de duidelijke waarde
van dit nieuwe boek is de roman een kleinood voor verzamelaars. Het werk is
heel creatief en prachtig uitgewerkt. Kosten noch moeite en talent werden
gespaard om van het boek ook een kijkobject te maken; de vormgeving zal de
verkoop geen windeieren leggen. Met Amandine
bewijst Flor Vandekerckhove dat enkel hij over de visserij kan schrijven;
bij hem geen bijvangsten, geen ondermaatse vis, geen gezeik maar louter erudiet
geschrijf…
Amandine, Flor Vandekerckhove, Uitgeverij De
Lachende Visch & C&DV Productions, geen ISBN-nummer gevonden
(Frank Decerf)