Vera Steenput publiceerde afgelopen jaren gedichten op meerdere platforms en debuteert nu bij uitgeverij De Zeef met de bundel Sterke schoenen. De omslag toont het silhouet van een vrouw tegen een achtergrond van laaiend vuur. Het inleidend citaat van Leo Tolstoj luidt: Het verbazingwekkende is, dat de ganse maatschappij niet in opstand komt op dat woord: ‘oorlog’. Kaft en citaat kondigen onheil aan en dat zal de lezer ruimschoots ten deel vallen, zij het ingebed in een betrekkelijk rustige aanloop en introspectieve afloop. De bundel bevat vijf hoofdstukken: Onverdachte tijden, Voortekens, Brandhaard, Wederopbouw en Nalatenschap. Een herkenbare cyclus, die onwillekeurig doet denken aan de levensfasen van een mens.
Het eerste hoofdstuk weerspiegelt gebeurtenissen uit het leven van alledag, veelal beschouwd met ironie, verbazing of verbittering. We tinderen want wie niet waagt, niet wint. / De facebookvrienden duimen allemaal. / Voor hen die naast ons wonen zijn we blind. (Koning Eenoog)
In het tweede hoofdstuk groeit de verontrusting. Er lijkt een oorlog op komst. Twee gedichten beschrijven voorzorgsmaatregelen die kennelijk nodig zijn: Je hebt stil alarm, / sirenes binnen / sirenes buiten / en twee rottweilers met dodelijke bijtkracht. // Je bouwt een meldkamer, een paniekkamer / en een schuilkelder. (Maatregelen 1)
In het derde hoofdstuk is het dan goed raak. Lees: De stamp tegen de deur / de eters verstenen / de maaltijd valt in stukken / de vloer als strijdtoneel / het vleesmes verandert / van gebruiker (Inval). Of: De Alomtegenwoordige verklaart: / van stad naar stad, van steeg tot steeg / van huis tor huis / roken we ze uit / de wezels, de angsthazen, de wespennesten (Landmacht).
In hoofdstuk vier, als de oorlog is uitgewoed, herpakt men zich. Deze morgen sta ik op / en klop het stof uit mijn kleren, / de veren van de orgelkar / kriepen door de straten, / ik stuur onverstoord / de stervelingen tegemoet / alsof er niets was gebeurd. (Bevrijdingsdag) Hier komt de dichter, nationaal kampioen orgeldraaien, zelf even in het stuk voor als een regisseur die zich een kort moment vertoont in haar eigen film.
Nalatenschap, tenslotte. De nieuwe generatie ontvangt de kwetsuren en de wijsheid die het aan een angstige en geweldadige periode heeft overgehouden. Het is mij overkomen / Nu worstel jij met mijn erfenis, / bent een kind van mijn rekening. / ….. // Vandaag schenk ik jou een jurk / met schouderstukken van titaan, / weerhaken en ogen, / gladgestreken plooien // en daarbij sterke schoenen / zodat jij nooit moet zeggen: / Ik ook. (Aan een dochter)
De bundel sluit af in serene sfeer. Het laatste huis moet wortelen / aan het einde van een straat / geplaveid met zachte woorden / omzoomd door fluisterpopulieren. (Waar je wil wonen voor je doodgaat)
De dichter bewijst met deze bundel hoe raak poëzie kan zijn die ontdaan is van iedere vorm van rijm. Haar taal is compact, strak bemeten, doeltreffend en niets ontziend. Vooral in het van geweld beladen derde hoofdstuk moet je als lezer sterk in je schoenen staan.
Sterke schoenen, Vera Steenput, De Zeef, Gent, 2023, ISBN 978-94-64757-06-4
(Will van Broekhoven)