Met graagte ontdekte ik de Sporen in een holle weg van Christina
Guirlande. Toen ik de bundel ontving was ik erg benieuwd en vol verwachting.
Waar zal ik verrast worden, verbaasd, vertederd? Ik werd het allemaal en nog
meer en dit al vanaf het eerste gedicht, het eerste van de vijf Verzwegen gedichten. Ik las en herlas
het meermaals. Het is hartverscheurend mooi, het belicht de vaderfiguur, de man
die bijna nooit sprak, maar die de geur van hout meebracht, spaanders in zijn
haren had, en in zijn ogen de donkerte van verre wouden. De vader die vereerd
en gevreesd werd, die met vereelte duim het voorhoofd van de kinderen merkte
met een kruisje voor de nacht.
Alle vijf Verzwegen
gedichten dragen in zich de nooit uit te wissen stempels van onderdrukte
dromen. Hiermee zijn de gedichten niet meer verzwegen maar heeft de dichteres
haar zwijgen verbroken en ons deelachtig gemaakt aan haar diepste gevoelsleven.
Even verder worden we weer opgewekt en ontmoeten we de dichteres in september.
In deze zit ze met haar tuin op de wip, de weelde van bloemen en de weemoed in
de beschouwend.
In het tweede deel van de bundel, Haiku en Senryu, klinkt het: leve het
leven, het ganse jaar door! Christina Guirlande evoceert hierin de loop der
seizoenen.
De gedichten bij In beelden en doeken, het derde deel in de bundel, getuigen eens te
meer van een meesterlijke hand. Ik een jongetje op de fiets voorbijrijden met
‘het trotse gebaar van de overwinnaar’, ‘een oude kar in weelderig gras’,
‘bloemen in hun dagelijkse bad van dauw’, een ballerina en zwanenmeisjes, een
meisje gevangen in een onbewoond moment, een donkere dreigende zee, gevaar en
gevaarte, moeder en zoon met de zon in de rug en ook de werelden van toen.
Het laatste deel, Ter plekke, leidt ons naar velerlei oorden. We ontmoeten zowaar
Bach in Aardenburg. En even verder word ik verleid door haar Demersuite. Dit is
een rijke bundel, waarin Christina Guirlande de lezer met sterke en zachte
poëzie weet te verplaatsen in haar unieke sfeerwereld.
Christina Guirlande is een voorname naam geworden
in de Vlaamse Letteren en daarbuiten, haar kunst hoef je niet te wantrouwen, in
tegenstelling tot de ‘vondsten’ die we zo vaak als poëzie voorgeschoteld
krijgen. Haar dichterlijke kwaliteiten zijn erkend en geprezen: klassiek én
eigentijds, niet onderworpen aan modes en poëticamodellen. Zij is een poëet pur
sang en hier citeer ik T. S. Eliot: ze is zich ten volle bewust, meer
ontvankelijk voor elk gevoel, meer bewust van de geschiedenis van de taal, meer
bewust van de betekenis van elk woord dat ze gebruikt.
Ik hoop dat ze nog veel poëticale projecten op
stapel heeft staan want in dit woelige wereldje van literairen en literatuur
allerlei is Christina Guirlande een kalme constante. Langsheen de holle weg
werd taal bespeeld in alle nuances en liet zijn sterke sporen na, ‘het woord op
zijn best’!
Sporen in een holle weg,
Christina Guirlande, Uitgeverij Het Punt, Dendermonde, 2017, ISBN 9 789460
792687
(Beatrijs
Van Craenenbroeck)