Martin Carrette slaagde erin om het laatste decennium een aantal literaire prijzen op de kop te tikken. Het zou dus moeten bewijzen dat deze dichter wat heeft te betekenen. Hij debuteerde in 2006. De dichtbundel die we in het licht houden, is samengesteld uit Intimaties, blowing in the wind en De Kleinmansuite. Bij kennismaking met zijn werk valt vooral de intense rust op. Ook de structuur van de gedichten is overdacht en uitgepuurd. De auteur spreekt kalm, hij laat ruimte tussen de woorden die doelbewust simpel, helder en afgemeten worden gehouden. Hij pompt zuurstof in zijn gedichten en regenereert het brakke water dat, bij anderen, soms voor poëzie doorgaat. Hij begeleidt ons door een hoogst persoonlijke wereld waar de beeldspraak intens en klaar is en waar hij verrassende wendingen niet schuwt. Hij visualiseert de wereld rondom hem op een zeer innige wijze. Blijkbaar simpele details worden beladen waarheden. Duidelijkheden. Hij remt de lezer af, hij dwingt ze stil te staan en de metaforen geheel in zich op te nemen. Deze poëzie legt de lezer onthaasting op. Traag worden de bladzijden omgedraaid. Het spel van licht, klaarte, nacht en eindigheid trekken scherpe bakens doorheen dit werk. Carrette verrast. Zijn woordenpalet hanteert hij als een secuur artiest; afgewogen energie op de juiste plaats, rustpunten waar nodig en verrijkend. Zijn vocabularium is volwassen en origineel. De dichter schuwt hoofdletters en andere voor hem storende interpunctie. Hij laat de woorden, zijn versregels, als zachte watervallen de sfeer versterken. Maar naast de serene symboliek heeft de dichter gelukkig ook oog voor de hedendaagse wereldsituatie. Het gedicht Persfotograaf bijvoorbeeld is meer dan een correcte beschrijving van een foto uit De Standaard van 6 januari 2009. De dichter schuwt het sloganeske en overstijgt de realiteit. Hij verheft het kiekje tot ware poëzie en bekomt op die manier een universele waarheid; vastgelegd in een gaaf gedicht. Zo ook het volgend gedicht :Dood paard
Bosbranden op Sardinië – foto De Standaard 27 juli 2009
je wist niet wat eraan kwam, misschien droomde je wel,
zoals wij, van het vuur in de verte, misschien wachtte je
daarom te lang, tot de muur van wind en vlammen te hoog
voor je sprong was, tot je alleen maar hijgend en hinnikend
door je spichtige poten kon zakken, als wilde je knielen voor
de god uit je droom, tot je ogen met je longen ontploften
tot rode wonden, parallel met de barst in je balg, niet meer
dan een accent in een foto, wachtte je, tot je geblakerde
manen de lijn van het kreupelhout volgden, wachtte je
op de flits, het vuur, zonder verpinken, en kuste je
de verschroeide aarde
Carrette gebruikt zijn talent en zijn woorden als traag mitrailleurvuur. De roos wordt telkens geraakt, keer op keer. De Kleinmansuite is meer dan een vreemde verstilde titel van een te lezen poëziebundel. Maar pas op want de gedichten van Martin Carrette kunnen de gezondheid schaden: ze werken zacht verslavend…
De Kleinmansuite, Martin Carrette, Berghmans Uitgevers, Antwerpen, 2011 ISBN 9789070959906
(Frank Decerf)