Gust
Van Brussel is 90 jaar geworden en als hij iets niet kan laten is het schrijven
en publiceren. Van hem verscheen een nieuwe bundel gedichten onder de titel Het onbereikbare licht. Een vijftigtal gedichten
verdeeld over vijf afdelingen,die al verschenen in de bundels De gouden vogel (2010) en Als de
paradijsvogel (2012) aangevuld met recent werk. Van Brussel is
bekend als schrijver van romans met psychologische, volkse, humoristische of
toekomstgerichte elementen. Wie hem als dichter niet kende heeft door deze
uitgave een mooie kans om met zijn poëtische kwaliteiten kennis te maken. De
verzorgde bundel is een eerbetoon aan een auteur die zich door niets heeft
laten tegenhouden en zelfs ouderdom en ziekte hebben niet kunnen beletten
dat hij bleef schrijven. Wie zou denken dat iemand van zijn leeftijd op een
eerder dramatische manier schrijft over de kwalen van het ouder worden
vergist zich, want Van Brussel zet zijn woorden afgewogen neer en de teneur is
er een van aanvaarding tot zelfs redelijk optimisme. Je zou bijna denken te
maken te hebben met een man in de bloei van zijn leven. Samen een glas
koele Chardonnay genieten / terwijl het leven verder gaat / aan niets meer
denken dan aan elkaar/ hoe wij tezamen drinken / jij uit mijn glas ik uit het
uwe / de armen om mekaar / daar schrik je dan uit op / alsof je liefde je bevreesd
maakt / omdat het nooit zo mooi kan blijven (...). Vaak komt hij
verrassend uit de hoek, minder romantisch dan het aangehaalde citaat maar met
schalkse humor of bittere spot. Hier is een realist aan het woord die geen blad
voor de mond neemt en over alles en nog wat zijn gedachten laat gaan. Het is
niet allemaal rozengeur en maneschijn, want ook Rubens staat oud te worden Midden
het Groen Plein voor de kathedraal, waar hij heel juist de Groenplaats in
het Nederlands omzet zoals het hoort. En maakt de wereld er geen potje van? One
Big family / in a Global Village / het diepvriesaquarium met de graten / van
het uitgestorven Oceaanvolk / in het postmillenniumtijdperk van / vissticks en
chips. In dit gedicht trekt hij van leer als een hedendaagse hippie tegen
alles wat de aarde verziekt in een geglobaliseerd economisch systeem. Dan is er
weer tijd voor melancholie en muziek zoals het gedicht over Schubert: (...)
alleen in je herinnering zweefden harmonieën / je handen zijn in je gestorven /
de dood van twee juwelen / in een tragisch laatste largo / / Schubert is dood /
de piano verdween uit de klankenkamer / je handen zijn roerloos / ik zwijg nu
met jou. De stijl van Gust Van Brussel is direct, en eerder eenvoudig. En
ik zou durven zeggen dat het een elegante manier van schrijven is die door
milde wijsheid ook toelaat te hekelen en spijt te hebben
dat schoonheid onherroepelijk verloren gaat.
Het onbereikbare licht, Gust Van Brussel, B:K, Antwerpen, 2014
(Guy van Hoof)