Een vrouw stormt een
politiekantoor binnen met de mededeling Hij
gaat onze zoon vermoorden. Die hij
blijkt niemand minder te zijn dan haar echtgenoot, zijn vader.
Gruwelijk gegeven genoeg om er
een thriller aan op te hangen, maar hoe doe je dat als je vanaf de eerste
pagina’s het gegeven van het verhaal al blootlegt? Geen klein bier, maar de
spanning wordt alleen nog maar opgevoerd. Dit is niet alleen het verhaal van de
vader, huisarts Chris die geen greep meer heeft op zijn gezin en nog minder op
zijn zoon, die zware gedragsproblemen vertoont en rechtuit onhandelbaar is
geworden. De elfjarige Sam vertoont
immers pestgedrag en geniet bij het martelen van een huisdier.
Als huisarts wil de vader
wetenschappelijk vastleggen wat er met zijn zoon aan de hand is. De diagnose is
onverbiddelijk: voor het gedrag van Sam
was er geen remedie, geen therapie. Sam had geen autismespectrumstoornis, hij
leed niet aan ADHD, ODD, of een van de vele andere letterwoorden verzonnen door
psychologen om het gekke gedrag van een kind te verklaren. Zoonlief heeft
een antisociale persoonlijkheidsstoornis. Noch een beloningssysteem voor goed
gedrag, noch een raadpleging bij een psycholoog en evenmin medicatie kunnen het
probleem verhelpen. De vader beseft dat hij zijn zoon niet kan helpen en wil
het ook niet meer. De enige uitweg is… besluiten hem te vermoorden: Wat Sam wachtte, was een graf van
kreupelhout. De moeder, Charlotte, verpleegster van beroep, wil de waarheid
over de toestand van haar zoon Sam niet onder ogen zien en vergoelijkt zijn
gedragsproblemen – meer dan dat: zij legt de schuld bij haar echtgenoot.
Tegelijkertijd met het
beklemmende verhaal hoe de vader de zoon in de val wil lokken, komt een tweede
verhaal op dreef. Jeugdherinneringen van de vader zelf komen bovendrijven, die
als kind een traumatiserende ervaring met zijn kindermeisje had. Het wordt er
alleen nog maar raadselachtiger op en de lezer vraagt zich af wie eigenlijk het
ware hellekind is: de zoon, de vader, of allebei? Bram Dehouck is er niet
alleen in geslaagd het controversiële gegeven van een vader die zijn zoon wil
vermoorden in een geloofwaardig verhaal te gieten; hij houdt zijn lezers in een
ijzeren greep en gooit er nog een verrassend einde tegenaan. Hellekind is een pageturner zoals een
thriller behoort te zijn, heel visueel geschreven, met flitsende dialogen, als
een bijna-klaar-scenario voor verfilming.
En dat is niet verwonderlijk:
Bram Dehouck (1978) debuteerde met De
minzame moordenaar (2009) en dat was meteen een schot in de roos. Hij won
er in 2010 de Gouden Strop én de Schaduwprijs voor het Beste Spanningsdebuut
mee. In 2012 won hij voor de tweede keer De Gouden Strop met Een zomer zonder slaap (2011). Dat er
van deze thriller, naast een Duitse vertaling, een film op komst is, hoeft niet
te verbazen. Knack schreef over dit boek: Wat een intensiteit, wat een intrigerend drama. Reservoir Dogs waardig.
Hellekind,
Bram Dehouck, Uitgeverij De Geus, Breda, 2012, ISBN 978 90 445 1906 8
(Roger Nupie)